گضنفر جان سلام!

ما اینجا حالمام خوب است. امیدوارم تو هم آنجا حالت خوب باشد. این نامه را من میگویم و جعفر خان کفاش براید مینویسد. بهش گفتم که این گضنفر ماتا کلاس سوم بیشتر نرفته و نمیتواند تند تند بخواند،‌ آروم آروم بنویس که پسرم نامه را راحت بخواند و عقب نماند .

وقتی تو رفتی ما هم از آن خانه اسباب کشی کردیم. پدرت توی صفحه حوادث خوانده بود که بیشتر اتفاقا توی 10 کیلومتری خانه ما اتفاق میافته. ما هم 10 کیلومتر اینورتر اسباب کشی کردیم. اینجوری دیگر لازم نیست که پدرت هر روز بیخودی پول روزنامه بدهد. آدرس جدید هم نداریم. خواستی نامه بفرستی به همان آدرس قبلی بفرست.پدرت شماره پلاک خانه قبلی را آورده و اینجا نصب کرده که دوستان و فامیل اگه خواستن بیان اینجابه همون آدرس قبلی بیان .

آب و هوای اینجا خیلی خوب نیست. همین هفته پیش دو بار بارون اومد. اولیش4روز طول کشید ،‌دومیش 3 روز . ولی این هفته دومیش بیشتر از اولیش طول کشید .

گضنفر جان،‌آن کت شلوار نارنجیه که خواسته بودی را مجبور شدم جدا جدا برایت پست کنم. آن دکمه فلزی ها پاکت را سنگین میکرد. ولی نگران نباش دکمه ها را جدا کردم وجداگانه توی کارتن مقوایی برایت فرستادم .

پدرت هم که کارش را عوض کرده. میگه هر روز 800،‌ 900 نفر آدم زیر دستش هستن. از کارش راضیه الحمدالله. هر روز صبح میره سر کار تو بهشت زهرا،‌ چمنهای اونجا رو کوتاه میکنه و شب میاد خونه .

ببخشید معطل شدی. جعفر جان کفاش رفته بود دستشویی حالا برگشت ...

دیروز خواهرت فاطی را بردم کلاس شنا. گفتن که فقط اجازه دارن مایو یه تیکه بپوشن. این دختره هم که فقط یه مایو بیشتر نداره،‌اون هم دوتیکه است. بهش گفتم ننه من که عقلم به جایی قد نمیده. خودت تصمیم بگیر که کدوم تیکه رو نپوشی .

اون یکی خواهرت هم امروز صبح فارغ شد. هنوز نمیدونم بچه اش دختره یا پسره فهمیدم بهت خبر میدم که بدونی بالاخره به سلامتی عمو شدی یا دایی .

راستی حسن آقا هم مرد! مرحوم پدرش وصیت کرده بود که بدنش را به آب دریا بندازن.

حسن آقا هم طفلکی وقتی داشت زیر دریا برای مرحوم پدرش قبرمیکند نفس کم آورد و مرد! ‌شرمنده .

همین دیگه .. خبر جدیدی نیست .

قربانت .. مادرت .

راستی:‌گضنفر جان خواستم برات یه خرده پول پست کنم، ‌ولی وقتی یادم افتاد که دیگه

خیلی دیر شده بود و این نامه را برایت پست کرده بودم .

در يكي از محله‌هاي مركزي شهر پاريس، ديواري وسيع جا خوش كرده است كه سراميك‌هايي لاجوردي تنش را پوشانده‌اند و روي آن با 300 زبان زنده دنيا بيش از هزار بار به رنگي سپيد نوشته شده است: «دوستت دارم».

سهم ما ايراني‌ها هم، دو تا از آن دوستت دارم‌هاست كه يكي از آنها بالاي ديوار قرار گرفته است و ديگري تقريبا در مركزش.

دوستت دارم‌هاي ايراني جاي خوبي قرار گرفته‌اند و چشم هر گردشگري دست‌كم يك بار آنها را مي‌بيند،

(تو تصاویری که براتون گذاشتم مشخصه ) شايد به اين دليل كه خط ايراني زيباست،

شايد هم به اين خاطر كه ما ايراني‌ها به عاشقي معروفيم.

ما عشق را نسل به نسل در روح يادگاري‌هاي‌مان دميده‌ايم، عشق اگر نبود، هنرهايمان ماندگار نمي شد

ادبياتمان شكل نمي‌گرفت و بناهاي تاريخي‌مان استوار نمي‌ماند،

و شايد اصلا ايراني هم وجود نداشت چه، عشق، به همه آنها كه به آن باور دارند، طعم جاودانگي مي‌چشاند.

آن كه اين ديوار را بنا كرده، حتما مي‌دانسته است كه بازديدكنندگانش، «دوستت دارم» را به همه زبان‌هاي دنيا نمي‌دانند،

اما مطمئن بوده است كه جادويي در اين چند كلمه نهفته است كه حتي بدون فهميده شدن معنايش، چشم‌ها را مي‌نوازد.

غرضم از نوشتن ماجراي ديوار دوستت دارم اين نيست كه بگويم ما ايراني‌ها هم به ديواري مانند آن نياز داريم، هر چند كه اگر آن را داشتيم، دلمان خوش‌تر بود،

اما حرفم اين است كه شهر ما، به پايتخت ايراني‌هاي عاشق نمي‌ماند، اينجا شهري است كه ديوارهايش «دوستت دارم» را فرياد نمي‌زنند،

شهري كه «دوستت دارم» را كم دارد.و اینکه ما دوست داشتن همدیگر را فراموش کردیم.